گلی به دست تو دیدیم و کوله ای بر دوش          هنوز مانده سخن های آخــرت در گـوش

و کفش های تو را مادرت چه محکم بست          نیـامدید چــرا کـفش های خــاکــی پـوش؟

چه رودها که به پشت سرت گریسته شد          و خشک شد دلمان ای سوار ابر فروش!

و دفتـر غـزلـم نــذر غـیــرتـت ای مـرد!          که از هجوم کلاغان رسیده بود به جوش

در آن شـبـی که تو رفـتی تمام شهر شنید          که خواند ساقی کوثر: بیا عزیز و بنوش!

بـبـیـن بــرای تو امـشب کــلاه می بـافــم          به یاد کـودکـی ام، مـهـربـان بیا و بپوش

به خـاک جبهه قـسم خورده ام که می آیی          و عشق گفته بزرگ است این قسم! خاموش!

و از تـمــام تو ای بـیـکــران، بـرایم ماند          کلاه پشمی بی سر... و کوله ای بی دوش